Artykuł ukazał się w Medical Maestro Magazine, Vol. 11, s./p. 1481-1628
Sardynia jest czasami nazywana przez badaczy i podróżnych „zapomnianą wyspą”. Nazwę tę ma potwierdzać fakt, że pomimo swojego szczególnego położenia przez wieki zdawała się być trochę na uboczu wielkiej historii. Gdyby spojrzeć z lotu ptaka na dzieje wyspy, liczące sobie tysiąclecia, można by stwierdzić, że mieszkańcy zawsze pragnęli przede wszystkim spokoju, sami nie niepokojąc innych. Na ich nieszczęście spokój ten był często zakłócany, szczególnie przez obcych przybyszów, którzy jednak zawsze w końcu odchodzili, a Sardyńczycy mogli ponownie rozkoszować się pięknem swojej wyspiarskiej ojczyzny.
Przodkowie obecnych mieszkańców pojawili się na Sardynii najprawdopodobniej około 1000 r. p.n.e. – i pozostają tu do dziś. W ciągu wieków na wyspę przybywało jednak bardzo wiele obcych plemion czy narodów, po których pozostawały budowle, zapiski, ale również geny, mieszające się z lokalnymi. Przez wieki dzieje wyspy związane były z Rzymem, a jego upadek zapoczątkował skomplikowaną i burzliwą historię wieków średnich. Do dziś mieszkańcy wyspy są uważani za Włochów, jednak niekiedy – z racji odrębności kulturowej, jak i językowej (język/dialekt Sardu) – są postrzegani jako osobny naród.
Sardynia jest wyspą skalistą, zajmującą drugie miejsce pod względem wielkości w basenie Morza Śródziemnego, leżącą w połowie drogi między Afryką a Europą. Łącznie ze znajdującymi się nieopodal mniejszymi wyspami stanowi administracyjny region Włoch. Wielu pisarzy właśnie tej wyspie przypisuje tytuł mitycznej Atlantydy, za sprawą jej położenia oraz pięknych budowli i sztuki nawiązującej do historycznych opowieści i legend kultury Atlantów.
