Mediator może odmówić kontynuowania w każdym czasie mediacji, jeśli nabierze przekonania, że któraś ze stron nie uczestniczy w niej dobrowolnie. Może także przerwać mediację, jeśli dojdzie do przekonania, że jedna ze stron przystąpiła do mediacji, starając się wydobyć od drugiej strony przydatne informacje, które będzie chciała potem wykorzystać, zamiast dojść do porozumienia. Każda ze stron zaś może w dowolnym momencie odstąpić od mediacji. Umowa o mediację winna zawierać postanowienie, że strony wyrażają zgodę na przerwanie w każdym momencie sesji mediacyjnej przez mediatora lub którąkolwiek ze stron bez podania przyczyn.
Poufność mediacji pomaga w zapewnieniu równego traktowania stron w postępowaniu mediacyjnym. Mediacja jest procesem without prejudice (bez uszczerbku, bez wpływu na dalsze postępowanie, nie naruszając zasady poufności). Niczego, co zostało powiedziane lub zrobione podczas mediacji, nie można wykorzystać w jakichkolwiek postępowaniach sądowych. Istnieją wyjątki od tej zasady, lecz są one rzadko stosowane. Art. 183 § 3 KPC stanowi, iż bezskuteczne jest powoływanie się w toku postępowania na propozycje ugodowe, wzajemnych ustępstw lub inne oświadczenia składane w postępowaniu mediacyjnym. Jednakże, jeśli strona dowie się w postępowaniu mediacyjnym o istnieniu dokumentu, którego druga strona wcześniej nie ujawniła, a procedura, w ramach której toczy się postępowanie sądowe, dopuszcza zobowiązanie strony do ujawnienia czy przedłożenia dokumentu, może się tego domagać na zasadach określonych w tej procedurze. Zgodnie z treścią art. 1834 § 2 KPC mediator zaś jest obowiązany zachować w tajemnicy fakty, o których dowiedział się w związku z prowadzeniem mediacji, chyba że strony zwolnią go z tego obowiązku. Faktów tych mediator nie może ujawnić osobom trzecim, ale także drugiej stronie, jeżeli daną informację uzyskał indywidualnie od jednej ze stron. W konsekwencji, mediator nie może być świadkiem co do faktów, o których dowiedział się w związku z prowadzeniem mediacji, chyba że strony zwolnią go z obowiązku zachowania tajemnicy mediacji. Zwolnienie mediatora od obowiązku zachowania tajemnicy może nastąpić w dowolnej formie, przy czym wola stron musi być niewątpliwa. Po osiągnięciu porozumienia klauzula o „braku wpływu” zazwyczaj przestaje obowiązywać i należy zadbać, aby każda ugoda jednoznacznie odnosiła się do kwestii poufności, zapewniając moc wiążącą wszelkich związanych z nią zobowiązań. W postępowaniu sądowym można wskazywać dowody tego, co powiedziano podczas mediacji, jeśli istnieje spór, czy w ogóle doszło do zawarcia ugody, kiedy znaczenie dowodu nie ma nic wspólnego z prawdziwością ujawnionych podczas mediacji faktów.
