Artykuł ukazał się w Medical Maestro Magazine, Vol. 6, s./p. 741-888
Na pewno otoczenie oczekuje od kierownika niezbędnego minimum charakterologicznego [1], do którego zaliczamy: określony poziom moralny, odporność psychiczną, inteligencję oraz tak zwany zmysł organizacyjny.
Poszukiwania złotej definicji doskonałego kierownika doprowadziły naukowców do wyodrębnienia dwóch podstawowych stylów kierowania [2]. Można więc wyróżnić kierownika zorientowanego na produkcję, który ściśle i ciągle nadzoruje personel. Jego całkowita uwaga skupiona jest wówczas na realizacji planu, a pracownicy to nic więcej jak środek do osiągnięcia celów (jeden z wielu). Drugim typem jest kierownik zorientowany na pracowników. Pracownicy dostają szansę na udział w życiu firmy, głównie przez współpodejmowanie decyzji. Część kompetencji kierownika jest przekazywana jego podwładnym, a on sam utrzymuje z nimi przyjazne stosunki. Ostatecznie, między pracodawcą a pracownikiem wytwarza się więź społeczna dzięki dobrym relacjom i zaufaniu. Badacze Blake i Mounton opracowali na podstawie tych dwóch stylów „siatkę kierowniczą”, za pomocą której można wyodrębnić aż 81 stylów kierowania. Wyróżnili i opisali zasadniczo cztery ekstremalne oraz jeden wyważony styl kierowania, umieszczony w samym środku siatki [3]:
a. Kierownik anemiczny – Jeśli kierownik daje podwładnym pełną swobodę i uchyla się interwencji to nazywany jest kierownikiem anemicznym. Zainteresowanie produkcją, sprawami firmy czy podwładnymi jest bardzo niskie, wręcz minimalne i do takiego samego poziomu ograniczane są kontakty z pracownikami czy ilość podejmowanych decyzji;
→ Lubisz wersję papierową? Zajrzyj tutaj ←
b. Kierownik z „klubu społecznego” – Minimalne zainteresowanie sprawami zawodowymi, ale maksymalne przy relacjach międzyludzkich charakteryzuje kierowników, którzy są w „klubie społecznym”. Za najważniejszy obowiązek stawiają sobie zaspokajanie potrzeb podwładnych.
